nummer 1, jaargang 7, januari 2021
OP WEG NAAR NIEUWE AVONTUREN IN EEN ONZEKERE TIJD
Op het moment dat Manus afreist naar de Asian Cup in Abu Dabi, traint Willemijn in Lanzarote. Het lijkt net alsof er geen corona is, maar niets is minder waar. In deze nieuwsbrief een verslag van Willemijn haar avontuur, in de volgende nieuwsbrief Manus zijn voorbereiding op de reis naar en in de Emiraten.
‘Het is hier top!, vertelt Willemijn via zoom. Het is nog vroeg en achter haar zie je kleine wolken. Zelf zit ze in t-shirt in de schaduw van hun appartement. ‘Ja, ik voel me bevoorrecht. Heerlijk weer; altijd wind en ’s morgens direct in je korte broek. Vorig jaar heb ik hier het fijnste trainingskamp gehad en ik vind het top hier weer te kunnen zijn. Je kan elke dag kiezen voor een training op vlak water of hoge golven. Het ligt eraan welke kant van het eiland je kiest. We trainen wel zonder onze coach Alain, want die zit vast in Engeland. Maar hoe ik hier ben gekomen is exemplarisch voor de laatste maanden.
‘Ik reed de bus met materiaal, drie 49ers en een rib (groot transport) van Vilamoura naar Cadiz en van daaruit op de boot naar Lanzarote. Met een stevig Corona-protocol van onze team-arts (hoe we ons in het vliegtuig moesten gedragen) goed aangekomen in Portugal. De dag na aankomst in Vilamoura met een andere chauffeur , die het transport van het herenteam voor zijn rekening nam, vertrokken naar de boot in Cadiz. Maar ’s morgens heeft hij een wielklem! Op naar de politie en gelukkig nog voldoende tijd om geen stress te krijgen voor de drieënhalf uur durende reis naar de boot. De reis op de boot verloopt zeer voorspoedig. We komen eerder dan verwacht aan op Lanzarote. Ik app opgetogen naar huis met een foto van de haven. De jongens, die al per vliegtuig in hun appartement zijn, hebben het eten al voor me klaar staan. Onze aankomst zou echter een dikke dag later worden. Door de hevige golfslag blijft de klep twee meter heen en weer klappen, kan niemand de boot verlaten, en varen we weer uit richting Tenerife. Ik heb de sleutel van mijn hut al afgegeven, maar kan gelukkig toch de komende uren op mijn bed rustig afwachten. Midden in de nacht gaan we met transport en al van boord op Tenerife, om direct met een terugvarende boot weer af te varen. Als de klep op mijn eindbestemming nog steeds flink deint, moet ik van de bemanning op hun teken flink gas geven en met mijn 14 meter lange transport snel de wal op rijden. Ik ben blij dat ik bijna 24 uur later op de vaste wal sta. Het valt me op dat ik er zo rustig onder gebleven ben en het zo makkelijk heb ondergaan. Het beste dat ik, denk ik, in de afgelopen maanden geleerd heb.’
SCHAKELEN EN EEN BESLISSING NEMEN
Het begon allemaal twee dagen voor vertrek naar het eerste trainingskamp, begin november in Vilamoura. ‘We waren klaar voor vertrek. Ik had er veel zin. Was negatief getest en fysiek en mentaal fit. Ook met Elise liep het lekker. En toen kreeg ik dus een belletje. “Er is iets fout gegaan in de gym. Tijdens mijn oefening schoot er opeens pijn in mijn rechter heup. Ik zit nu bij Francoise (de sportarts) en ze gaan onderzoek doen’, kreeg ik van een overstuur zijnde Elise te horen. Er bleek een pees in haar rechterheup bijna volledig gescheurd. En ik wist meteen dat het een tijd ging duren. Zelf had ik namelijk zelf anderhalf jaar geleden soortgelijks aan mijn voet. Ik baalde. Eindelijk konden we het water op met onze plannen waar we wilden groeien en in een beweging ging er een streep doorheen.
Ik had afgelopen zomer goed nagedacht en heb geleerd dat ik te snel wil en daarom niet zie waar ik sta. Ik werd me ervan bewust dat ik soms even stil moest gaan staan bij wat er gebeurt. Vanuit rust een beslissing maken. Nou, ik moest dat nu direct in praktijk brengen! Zo’n streep door je plannen. Ik heb het even laten rusten en bedacht wat het concreet voor mij betekende, wat eventuele oplossingen waren waarbij ik me fijn voelde. Toen heb ik de coach gebeld. Hij had ook een idee, we hebben overlegd wat we samen dachten dat het beste was. Vanuit rust heb ik toen een beslissing gemaakt, ik ben niet als een gek zonder idee dingen gaan doen. In overleg ben ik naar Portugal afgereisd. Er was veel onzeker, ik had geen zeilmaatje maar wist dat ik het beste wel mee kon gaan en daar in Portugal het meeste kon leren. ’
Toeval wil dat Manus zijn maatje Daniel ook thuis moest blijven, omdat zijn vriendin corona had. Manus ging ook in Vilamoura trainen en zat nu zonder stuur. Dusssss……’Het was fijn om het eerste trainingskamp van 10 dagen met Manus te varen. Allereerst weer eens gezellig samen aan boord, maar we kunnen elkaar ook veel leren. Aan het begin moesten we even wennen. De mannen trainen toch anders. Het was leuk om te merken hoeveel Manus verbeterd was . Ik merkte dat hij handiger was geworden en meer kennis had. Zo was het heel leuk en heb ik mooie stappen kunnen maken.’
Daniel was negatief en kwam in het tweede kamp ingevlogen, waardoor ik opnieuw moest kijken wat te doen. ‘Bij toeval had het Franse herenteam een rustweek en wilde een Fransman, Thibault Julien, graag met mij het water op. Ik ging de trainingsdagen in met een lichte en open mindset. Ik was vooral benieuwd wat de verschillen tussen mij en de Franse zeilers waren. Ik vroeg veel aan de bemanning -zowel bij Manus als Thibault- om erachter te komen waar zij naar keken en hoe zij de boot voelden. Ik gebruikte die informatie om zelf een beter beeld te krijgen van de boot. Het was rustig in de boot. Gestructureerd en open, om verschillende dingen te proberen. Ik voelde geen druk, omdat ik geen wedstrijd met Manus of Thibault hoefde te varen. Ik merkte dat de geringe druk mij hielp om leergierig te zijn. Deze ervaring neem ik mee in het trainen met Elise. Elise is wat stiller dan Manus en Thibault dus moet ik wat bewuster ruimte maken en vragen stellen.’
OPNIEUW SCHAKELEN
In het tweede deel van dit trainingskamp waren er vier dagen wedstrijden georganiseerd. Er trainen de laatste jaren steeds meer boten in de winter op deze plek en zeker in deze tijd is de haven van Vilamoura vol met 49ers en andere Olympische klassen. ‘Ik vond het moeilijk dat ik niet mee kon varen. Het enige dat ik kon doen is bij de coach aan boord gaan.
Wilden het voor mij fijne dagen worden, moest ik mezelf een doel stellen. Op de eerste wedstrijddag was dat het bestuderen van de verschillende zeilstijlen van de teams. Ik had er veel plezier in! Ik zag soms hoe slecht hun handling was.
De tweede dag ben ik in de rib als het ware mee gaan racen. Ik besliste voor de race wat ik zou doen tijdens de wedstrijd. Het was een mooie oefening om te zien of het de juiste beslissingen waren. Wat me het meeste opviel was hoe makkelijk de wedstrijd vanuit de rubberboot was! Alles was super overzichtelijk. Ademhaling laag en geen spanning. En je was niet bezig hoe de boot voelt of hoe die sneller kan. Dat overzicht vanuit de rubberboot, zou ik zelf graag tijdens de wedstrijden hebben. Het ideale beeld. Kijken of ik daar in de trainingen en wedstrijden naar toe kan werken.’
GOED UITGANGSPUNT VOOR ONZE CARRIERE
Achteraf gezien is het niet erg geweest dat Elise er niet was. Ik heb veel geleerd en Elise, denk ik, ook. Ze is een doorzetter en schrikt niet van een extra training. Daar zit ook een gevaar in: te veel doen. Niet meer naar je lichaam luisteren en niet op tijd rust nemen. We hebben dit allebei en pushen elkaar ook. Vooral Elise is tijdens haar blessure hier hard tegen aangelopen. Ik heb op verschillenden manieren gezien dat als je met onzekerheid kan leven, er mooie dingen gebeuren. Misschien wat minder gezeild, maar niet minder ontwikkeld. Elise moet nog bouwen, maar we zijn beide erg blij dat we nu alweer elke dag een uur samen mogen zeilen. Het is een goed uitgangspunt voor onze carrière. En het is hier heerlijk in de zon!’
Willemijn blijft met het team tot eind februari trainen op Lanzarote.
Meer team Offerman? teamofferman.nl